Week 5: eerste week Nepal

De eerste week in Nepal zit er bijna weer op. Ik kan niet geloven dat de tijd zo snel gaat!

Op maandag en dinsdag bleef ik in het vrijwilligershuis en kreeg ik oriëntatie les en Nepalese les. Het was wel fijn, want zo kon ik nog een beetje wennen aan twee uur tijdverschil met Thainland. Ook leerde ik zo twee medewerkers beter kennen, SIla en Elisa. Sila gaf mij de oriëntatie lessen, die gingen over de cultuur van Nepal en het kasten systeem dat hier wordt gehanteerd. En van Elisa kreeg ik de Nepalese les. Zo ben ik erachter gekomen dat we tenminste een woord gemeen hebben namelijk, naam. Dit is hetzelfde in het Nepalees.
Op maandag was ik alleen in het huis, want de andere vrijwilligers waren op de projecten, maar op dinsdag niet meer, want de twee vrijwilligers die ik op zondag al had ontmoet, Natalie en Britney, twee zussen uit Amerika, kwamen terug, want Britney zou op woensdag naar huis gaan. Ook was er een vrijwilliger teruggekomen die ik nog niet gezien had, Julian en hij komt uit Chili.
Natalie en Britney hadden apple cider en bier gekocht om er een leuke avond van te maken, omdat Britney dus de volgende dag zou gaan. Het was echt super gezellig en Salve, de ´bazin´ van het vrijwilligerswerk, kwam er ook bij zitten en we hadden een super leuke avond.

Iets waar ik al op maandag achter kwam was dat er geen warm water is... het water wordt opgewarmd door zonnepanelen en ja daar heb je zon voor nodig en die scheen niet echt. Wat raar is voor de tijd van het jaar, want het zou eigenlijk rond de 30 graden moeten zijn, maar het was aan het begin van de week maar 20 graden, gelukkig is het beter geworden tegen het eind van de week. Maar geen warm water betekent natuurlijk ook geen warm water op mee te douchen... dat was niet erg prettig. Als dit zo was geweest in Thailand was het minder erg, want daar was het bijna 40 graden, maar hier was het niet zo warm. Gelukkig scheen de zon wat meer aan het eind van de week en kon ik warm douchen. Het is altijd zo vanzelfsprekend geweest dat ik warm kon douchen dus dat was zeker even wennen.
Het leven hier in Nepal is zeker anders dan in Thailand. Het is duidelijk te zien dat de mensen hier minder hebben dan in Thailand. Zeker de wegen, deze zijn best slecht, dit is ook het resultaat van de aardbeving in 2015.

Op maandag en dinsdag ben ik ook sightseeing geweest samen met Deven, hij is ook een medewerker. We zijn naar de Monkey temple geweest waar je echt belachelijk veel trappen op moest. Het was niet zo warm die dag, maar ik zweette me kapot. Het was een super mooi uitzicht, want van boven kun je heel Kathmandu Valley zien en natuurlijk heb ik apen in het wilde gezien.
De stupa boven was ook heel mooi om te zien, wel jammer dat er nog een aantal gebouwen niet opnieuw gebouwd zijn na de aardbeving. Op dinsdag ben ik naar Bouddhanath geweest, dit is de grootste stupa in Nepal. Deze was ook voor een gedeelte verwoest door de aardbeving, maar door een grote hoeveelheid aan donaties is het snel weer hersteld. Het was echt ongelofelijk om te zien hoe groot dat de stupa is. In Thailand stond er ook een stupa bij elke tempel, maar deze stonden er meer bij en hier zijn de stupa's het belangrijkste gebouw lijkt het.
Ik ben naar deze twee plekken geweest achterop de scooter van Deven, zonder helm. Het ging allemaal prima en was helemaal niet echt. Wel was er heel veel stof in de lucht, omdat de wegen slecht zijn en ze ook op veel plekken bezig zijn om de waterleidingen onder de grond te leggen, omdat het nu toch mogelijk is na de schade van de aardbeving.

Eerst dacht ik dat ik op woensdag naar het weeshuis zou gaan, maar er was een verandering in de plannen. We gingen helpen in een het Kinta kinderziekenhuis. Hier gingen we een speelkamer opknappen op de brandwonden afdeling. Eerst gingen we poetsen op woensdag, op donderdag gingen we de muren verven en op vrijdag zouden we muurtekeningen maken.

Woensdag was prima verlopen met het poetsen het was niet zo heel veel werk. Donderdag was wat minder goed verlopen. Doordat ik het grootste was en ik de enige persoon was die bij het plafond kon komen was dat mijn taak. Maar hierdoor kreeg ik last van mijn nek en raar genoeg buikpijn. Ik had pauze genomen en het ging wat beter, maar toen moesten er nog glow in the dark sterren worden opgeplakt. Ook nu kon ik er wel bij en de rest niet.
Ik was heel erg blij toen we terug naar het huis gingen, want ik wilde alleen nog maar liggen. En dat heb ik ook gedaan, ik ben nog even op geweest om een late lunch te eten en daarna blijven liggen tot 19 uur ongeveer.

Op vrijdag zouden we de muurschildering gaan maken en ik had mij voorgenomen om niet meer te veel te strekken. Dit heb ik toch weer gedaan, want daar ben ik goed in, over mijn eigen grenzen heen gaan. Ik weet moet ik niet doen, maar ik wil ook kunnen helpen waar ik kan. Ik voelde mij al heel snel niet goed en doordat ik niet goed had geslapen, omdat ik 's nachts wakker was geweest vanwege veel pijn aan mijn knie, was het mij allemaal te veel. Normaal kan ik de pijn goed handelen en kan ik ook door blijven gaan, maar nu was gewoon alles te veel.
Iets wat ik altijd doe als mensen mij vragen hoe het gaat zeg ik eigenlijk altijd 'goed', want dat is het makkelijkste antwoord en zo hoef je ook niet altijd alles uit te leggen. Ik heb ook het idee dat dat is wat mensen meestal willen horen en niet dat het slecht gaat. Dus dat deed ik nu ook.
De mensen hier weten van mijn situatie dat heb ik verteld, want het is wel zo belangrijk dat ze het weten en ze ook begrijpen waarom dat ik bepaalde dingen niet kan doen. Dus na een aantal keer gezegd te hebben dat het goed ging heb ik maar gezegd dat het niet ging, want het ging ook niet meer. Ook al wilde ik blijven en meehelpen, want dit was het meeste werk wist ik ook dat ik niks meer kon doen vanwege de pijn en de vermoeidheid.
Deven heeft mij toen terug gebracht naar het huis en ik heb geprobeerd te slapen. Toen iedereen terug was, wat echt laat was, ik denk rond 19 uur zijn we nog gaan eten. Ik voelde me heel erg schuldig dat ik niet meer mee heb kunnen helpen, maar ik vind het wel goed van mijzelf dat ik niet teveel over mijn grenzen ben gegaan.

Op zaterdag zouden Natalie en ik naar het weeshuis gaan. Natalie was al daar geweest vorige week dus zij kon de kinderen en de mensen daar al.
Salve had ons verfspullen mee gegeven die we over hadden van de muurschildering de kinderen vonden dit geweldig en zijn meteen ermee aan de slag gegaan. Ik had iets heel anders verwacht van het weeshuis. Dit was gewoon een huis, maar vergis je niet want de huizen hier zijn echt hoog, het vrijwilligershuis heeft zeven verdiepingen met het dak erbij.
Er zijn geloof ik 23 kinderen in het huis van de leeftijd van vijf tot en met vijftien jaar. Over het algemeen zijn er jongens en geloof ik maar vijf meisjes.

Alle kinderen kwam meteen om mij te begroeten en vroegen ook mijn naam, ze hadden wat moeite met de uitspraak. Het was echt heel druk met zoveel kinderen in een kleine ruimte. Ze wilde allemaal verven, maar we hadden niet genoeg kwasten, dit hadden ze zelf opgelost door dunne platte takjes van buiten te pakken en daar mee te verven, het werkte echt goed!

Na een tijdje waren ze een beetje klaar met het verven en er waren steeds minder kinderen. Een van de jongens begon met de tafels schoon te maken uit zichzelf. Het is mij opgevallen hoe zelfstandig deze kinderen zijn in hun hele doen.

Ama kwam weer thuis, zij is de oma van het huis en Ama betekent grootmoeder in het Nepalees. Zij had de sleutel van de kamer waar Natalie en ik zouden verblijven dus we konden eindelijk onze spullen weg leggen en we zijn meteen even op de kamer gebleven. Ik had het met Natalie over het weeshuis, ik was er niet zeker van of ik er kon blijven. De wc's stonken heel erg naar plas, het was er absoluut niet schoon en de kinderen roken ook niet zo heel fris. Ik zei dat ik het nog even zou aankijken door de dag heen.

We zijn ook met de kinderen naar buiten geweest en hier hadden de meiden een leuk spel wat hun veel spelen, maar het was echt moeilijk! Terwijl ze het voor deden leek het heel makkelijk tot we het zelf probeerden. Er worden zes vakken aan elkaar getekend, twee naast elkaar en dan drie op een rij. Je moet een steen verplaatsen met je voet terwijl je aan het hinkelen bent. Ik heb het een paar keer geprobeerd en het ging steeds iets beter ik heb zelfs drie vakken vooruit kunnen spelen, maar helaas was het spel te zwaar voor mijn heup en moest ik stoppen voordat het echt pijn zou gaan doen.

In de avond kregen we Dal Bhat, dat is rijst met groenten en linzensoep, de kinderen eten dit met hun handen en dit had ik ook geprobeerd op maandag in het huis, maar ik kreeg niks binnen dus Natalie en ik kregen een lepel. Het was heel pittig voor mij en ik kon het echt niet op krijgen, waar ik mij heel schuldig over voelde, want het is niet goed om je eten niet op te eten, maar ik kon echt niet verder eten.

Na het eten bleven nog wat kinderen in de kamer en ook twee van de oudere jongens. Ze spelen hier heel veel handjeklap spellen. Dit heb ik echt al lang niet meer gedaan dus ik moest er weer even inkomen. Ook veel duimoorlog en hier was ik wel beter in.

Na het eten, dat was rond 20.00 uur, zijn we naar bed gegaan en de kinderen gelukkig ook. We hebben nog even gepraat en ik heb toe gegeven dat ik er echt niet kon blijven. Ik durf er nog niet naar de wc te gaan, omdat het zo vies is. En ik kon ook niet echt wennen aan de geur van de kinderen. Zelf had ik ook niet het gevoel dat ik er echt nodig was, de kinderen kunnen heel goed met elkaar opschieten en Engels krijgen ze op school. Dus ik voelde mij best overbodig.

Die nacht heb ik echt verschrikkelijk geslapen. Er waren honden in de buurt die de hele tijd aan het blaffen waren en dan weer het geluid van de ijskast op onze kamer en ik voelde me klaar wakker.

De volgende ochtend had ik definitief besloten om niet meer naar het weeshuis te gaan. We hadden dag gezegd tegen de kinderen en met een bus en een taxi terug naar het vrijwilligershuis.
Het was niet alleen de hygiëne daar waardoor ik het niet kon doen, maar de kinderen, vooral de meisjes, willen ook veel fysieke aandacht. En met de spellen die ze spelen, ik kan moeilijk altijd maar nee zeggen.

Dit heb ik ook met Salve besproken en op maandag begin ik in het klooster samen met Natalie, Julian is al daar. Hierdoor ben ik ook aan het klooster en alles gewend als Julian en Natalie weg gaan op donderdag.

Op zondag wilde Natalie en ik rustig aan doen, want we waren allebei nog moe van het weeshuis. We hebben heel warm kunnen douchen, het was geweldig! En we zijn 's middags naar Thamel geweest, dit is een toeristische straat met heel veel winkeltjes en plekken om te eten. Natalie heeft wat souvenirs gekocht en ook een aantal dingen voor zichzelf waaronder een ring waar ze daarna niet heel erg blij mee was.

In de avond besloten we om terug te gaan zodat ze de ring misschien kon omruilen voor een andere ring. Eerst zouden we gaan eten bij een leuke plek waar Natalie mij al eens mee naar toe heeft genomen.
We hadden Momo's als avondeten. Dit zijn net dumplings, maar dan soms een andere vorm. We waren door een groep uitgenodigd om aan hun tafel te komen zitten, ze waren Jenga aan het spelen. Het was een hele gezellige avond en ik had eigenlijk rond 22.00 naar bed willen gaan, maar dat is mislukt en het meer rond 23.30, maar ik vond het niet erg het was heel erg leuk om met andere mensen te praten. Er kwamen ook nog vrienden van een van hun die hij in het vliegtuig heeft leren kennen en er was een vrouw die Nederlands praatte, ze is oorspronkelijk niet van Nederland, maar het was super fijn om Nederlands te praten.

Nou maandag ga ik dus beginnen in het klooster en ik hoop heel erg dat het er schoner zal zijn dan in het weeshuis.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer.