De derde week: mijn uitstpajes

Deze week zijn er 2 nieuwe vrijwilligers gekomen, Duitse zusjes (23 en 20 jaar). Gelukkig kan de jongste ook goed Engels en de oudste is blij dat ik Duits begrijp tot zekere hoogte. Na hun eerste dag waren ze geloof ik best geschrokken van de werkwijze in het weeshuis, wat ik ook kan begrijpen. Het gaat hier ook heel anders dan wat wij gewend zijn en wat er in Europa geaccepteerd wordt.
Ze gaan niet altijd even zachtaardig om met de kinderen en zijn vooral op het negatieve gericht en geven geloof ik ook geen complimenten als de kinderen iets goeds doen. En ik kan het vanuit de nannies ook wel begrijpen ze zijn meestal maar met 2 en dan zijn er, in de kamer waar ik zit, 4 baby's onder 1 jaar, 1 van 1 jaar, en 6 kinderen van 3 jaar en jonger. En dan zijn nog niet eens alle kinderen terug, dus ik kan best begrijpen dat het veel is. In Nederland is het geloof ik 1 begeleider op 3 of 4 kinderen, dus er zouden bij ons zeker 3 zijn en misschien wel 4, omdat er baby's bij zijn.

Toch is het moeilijk om te zien en te ervaren als je er de eerste keer bent. Ze hebben mij ook gevraagd of ik alle verhalen van de kinderen ken, maar dat weet ik niet en dat wil ik ook zo houden, want dan kijk je met een hele andere blik naar de kinderen en ik wil ze gewoon zien zoals ze zijn. Tevens vinden hun het heel erg dat er zo weinig aandacht aan de kinderen wordt besteed ook als ze huilen, daarom huilen de kinderen hier ook bijna niet iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn als er zoveel kinderen bij elkaar zijn. Maar ik probeer gewoon te denken dat ze in deze situatie best goed af zijn: ze krijgen eten en melk; vitamines; drinken; ze hebben een bed; kleding dat vaak wordt gewassen; en zelf worden ze ook vaak gewassen; ze gaan naar de dokter en het ziekenhuis; er komen studenten hun testen of hun ontwikkeling goed verloopt. Sommige kinderen komen uit gezinnen waar ze niks hebben en de kinderen niks kunnen geven, hier hebben ze eten en een warm bedje. Ik vind het heel moedig van de ouders/moeder om ervoor te kiezen om hun/haar kind naar Viengping te brengen als ze weten dat ze niks kunnen bieden en graag willen dat hun kind met genoeg opgroeit. Ook dit is iets wat de nieuwe vrijwilligers niet kunnen begrijpen, dat een moeder haar kind weg kan geven, maar zo zie ik het niet. Natuurlijk zijn er ook moeders bij die hun kind niet willen en daar achterlaten, maar er zijn genoeg ouders/moeders die hun kind komen bezoeken.

Zelf heb ik het idee dat ze niet het westerse idee los kunnen laten en het heel erg vergelijken met elkaar terwijl het niet te vergelijken is. Als ik met een kind rondloop is mijn gedachten vooral: ik heb je nu; ik geef je nu de aandacht die je verdiend en zo graag wilt; ik troost je wel als het moet; ik ben er voor je. En meer kan ik ook niet doen. Dit is niet een systeem wat je zo kunt veranderen, dat zou jaren gaan kosten en dan is het nog maar de vraag of zoiets geaccepteerd wordt.
Misschien dat ik dit beter kan accepteren en ook niet aan hun verleden wil denken en dat los van elkaar kan zien, omdat ik met jongeren wil werken die in bijna alle gevallen wat hebben meegemaakt en ook, omdat ik de minor heb gehad waar we ook behoorlijk wat gevoelige onderwerpen hebben behandeld.

Behalve nagedacht te hebben over hoe ik denk over het weeshuis heb ik ook dingen ondernomen natuurlijk.

Samen met de zusjes, Dani en Chrissy, ben ik naar de Grand Canyon van Thailand geweest samen met nog drie anderen, ook Duitsers. Ik had thuis al gelezen over de canyon en ook de foto's gezien en ik wilde het graag met eigen ogen zien. Daardoor konden we wel maar een halve dag naar het weeshuis, omdat we anders geen tijd zouden hebben.
We kwamen aan en zagen dat je geen eten mee naar de canyon mocht nemen. Dus wij hebben ons best gedaan om alles op te eten, omdat we nog geen lunch hadden gehad en bang waren dat het anders weggegooid zou worden. Maar dit was niet het geval, bij het controleren van de tassen wordt het eten, snoep en frisdrank (water mocht wel naar binnen) in een zakje gedaan en een nummer erop geschreven en dan wordt het nummer ook aan je ticket vast gemaakt zodat je het na afloop kunt ophalen.

We hadden de tickets gekocht en liepen naar binnen en wow, het zag er echt mooi uit (ik zal een foto erbij zetten). Je was verplicht om een zwemvest mee te nemen, maar deze hebben we niet gedragen. Sommige in onze groep vonden het stom dat we het verplicht waren, maar ik denk dat veel mensen in Thailand maar ook van andere landen geen zwemdiploma's hebben of weten hoe ze moeten zwemmen en hoe wil je ook aantonen dat je kunt zwemmen, ik neem normaal gesproken nooit mijn zwemdiploma's mee. We hebben de zwemvesten niet gedragen.

Het water was niet zo koud als ik had gedacht, gelukkig. We hebben een hele tijd aan een platform gehangen in het water en we hebben gekeken naar Willie, een van de groep, die twee keer de sprong naar beneden heeft gewaagd en ook weer twee keer naar boven is geklommen.

We hebben nog wat gegeten bij de canyon en zijn toen weer terug naar onze truck gegaan en weer naar Chiang Mai.

Op vrijdag wilde Dani en Chrissy naar Doi Suthep gaan en omdat ik die ook wilde zien ben ik meegegaan. Eerst moesten we nog een truck zien te vinden die ons voor een redelijke prijs naar boven wilde brengen en die vonden we. Voor 500 Bath heen en weer voor ons drieën, dat was dan 166 Bath per persoon en dat is ongeveer 4,41 euro, dus helemaal niet veel, want het is best een stuk omhoog. Doi Suthep is een nationaal park met een tempel, Wat Phrathat Doi Suthep, die heel veel bezocht wordt. Tijdens onze rit naar boven zijn we ook even gestopt om het uitzicht over Chiang Mai te kunnen zien en het was heel erg mooi. Wel jammer van de rook die van Chiang Rai kwam, want daar zijn ze de velden aan het verbranden of het is van Myanmar, daar is niet iedereen het over eens, maar er was in ieder geval rook.

We reden weer verder en genoten van de frisse lucht, want die is ver te zoeken in de stad. Eenmaal boven aangekomen zijn we op weg gegaan naar de tempel, maar hier moet je eerst een paar treden op... 309 in totaal (heb het opgezocht, want ik heb ze niet geteld)

Op zaterdag had ik een Thaise kookles. Ik wil graag in elk land een kookles volgen zodat ik de mensen thuis ook kan laten ervaren wat ik al die tijd heb gegeten en wat ik het lekkerste vond of niet (zoals groene en rode curry). Om 9 uur werd ik opgehaald in de lobby van het hotel. We stopten onderweg bij een lokale markt en daar kregen we uitleg over de ingrediënten die we zouden gaan gebruiken, maar ook wat veel gebruikte ingrediënten zijn in de Thaise gerechten. We kregen nog even tijd om rond te kijken en om foto's te maken en daarna gingen we weer verder.

Het was best een lange rit en we waren buiten de stad en gingen naar een farm. Daar aangekomen kregen we wat te drinken en een rondleiding over de farm en ook weer over de ingredienten die daar groeien en waar ze in gebruikt worden. Na de rondleiding konden we gaan kiezen welke gerechten we wilde maken, we hadden 6 rondes, stir fried (ik had cashewnut with chicken, dit vind ik echt super lekker), salad (ik koos voor een papaya salad, deze had ik nog niet gehad, maar had er wel veel over gehoord), soup (ik houd niet zo van soep, maar moest er toch een kiezen en dat werd coconut milk soup. Wel vaker gedacht om het te proberen alleen niet gedaan dus dit was mijn kans), dessert (deze keus was heel erg makkelijk, namelijk mango sticky rice) en de laaste 2 waren een combi, want het was curry paste en de de curry, ik koos voor Panang curry, want deze zou het minst pittig zijn en ik kan echt geen pittig eten handelen dus vandaar en deze had pinda's erin. Ik heb ontzettend veel zin in satésaus en pindakaas als zo een 2 en een halve week ofzo, dan merk je echt hoeveel keus je hebt als je thuis bent en hoe weinig als je niet thuis bent. En we gingen ook allemaal een spring roll (kleine loempia) maken.

Zoals misschien wel wat mensen weten kook ik eigenlijk nooit, alleen als ik op hondjes ga passen bij Angelique of Astrid, maar thuis nooit. Ook kan ik zeggen dat ik niet zo heel goed met messen ben, ik weet niet hoe het kan maar ik snijd mezelf vaak in de vingers.
Nu moest ik met een heel groot mes hele kleine ingrediënten snijden (heel eerlijk ik moest echt even slikken toen ik dat mes zag en het is dat ik niet gelovig ben, maar anders had ik een schietgebedje gedaan om alsjeblieft al mijn vingers te behouden). Maar alles is goed gegaan :D

Het verbaasde mij hoeveel ze hier werken met kokosmelk en suiker in gerecht. Die suiker vond ik helemaal niet erg, want zo kon ik ervoor zorgen dat het niet zo pittig was.

Ik weet niet zo goed wat ik verder kan schrijven over het koken alleen dat ik het een hele leuke ervaring vond en dat ik het zeker thuis wil uitproberen, we hebben ook een kookboekje meegekregen dus dan kan ik het thuis maken.

Ik post nog een blog na deze over mijn laatste week in Thailand.

Bedankt voor het lezen en tot dadelijk.