Week 12: de reis naar huis

Om 12 uur had ik de shuttle van het hotel naar het vliegveld, het verkeer was niet zo erg dus het schoot wel op. Eenmaal bij het vliegveld stond er nog geen informatie van mijn vlucht op het bord dus ben ik maar gaan zitten en heb mijn ananas broodje gegeten dat ik op vrijdag had gekocht.
Rond 13 uur keek ik nog eens op het bord en er stond dat de check-in balie was geopend dus daar ging ik dan maar heen. Weer door security en alles. Achter de security even wat rondgekeken en toen ben ik naar de juiste gate gegaan en heb daar gezeten tot het tijd was voor boarding.

In het vliegtuig zat ik aan het raam en naast mij zaten twee Duitse vrouwen. Ik heb stiekem een filmpje gemaakt van het opstijgen, wilde dat graag doen, maar elke keer had ik de kans niet om wat voor een rede dan ook.
Onderweg heb ik een film gekeken ‘X-Men Apocalyps’, was hier thuis al eens aan begonnen maar de kwaliteit was heel slecht dus nu ben ik verder gegaan waar ik gebleven was. Ook nog wat muziek geluisterd, ze hadden k-pop muziek! Wel maar drie albums maar dat maakt niet uit.

Nou geland in Singapore en vanuit de terminal moest ik met de sky train naar een andere terminal gaan, heb ik daar ook eens ingezeten, nou ja gestaan. En deze terminal was enorm!
Ik ben maar wat gaan lopen en er was nog niks bekend over de vlucht. Ik was op een plattegrond aan het kijken toen er een vrouw aan kwam die hier werkt. Ze gaf me een flyer met alles erop wat er te doen is op het vliegveld. En dat was veel! Ze hebben een rooftop pool, een vlindertuin, een bloementuin en nog zoveel meer.

En dan zou je denken dat er genoeg te doen zou zijn in de zeven uur dat ik moest wachten, maar helaas kon ik niet zoveel doen, ik had ontzettend veel pijn aan mijn onderrug en heupen. Ik ben toen ergens gaan zitten en als ik stil bleef zitten deed het geen pijn, maar ha kan natuurlijk niet de hele tijd stil zitten. Ik ben toen naar de pharmacy gegaan om wat pijnstilling te kopen en water, want dat had ik niet. Wel fijn dat de vrouw zei dat het water niet mee het vliegtuig in mag, dan weet je dat tenminste.

Ik heb de pijnstillers genomen, maar uit ervaring weet ik dat die meestal niet werken tegen gewricht pijn, maar ik kon het proberen. En toen begon ik er wat van te merken, omdat ik moe werd maar de pijn bleef. Toch ga ik nog twee pakken als ik ga vliegen, want misschien kan ik dan wel slapen, gaat de tijd sneller en ben ik meer uitgerust als ik thuis aan kom.

De rest van de tijd nog gezeten en geappt met mensen thuis. Toen ben ik gaan kijken voor een bord en of daar nu wat meer informatie op zou staan. En dat stond er, gate A11, moest ik zijn.

Eigenlijk wilde ik wachten met eten tot in het vliegtuig, maar ik had hele erge honger dus ben ik toch iets gaan eten. Na mijn eten ben ik langzaam, sneller ging ook niet, naar de gate gaan lopen en daar ben ik weer gaan zitten.
Ee begon zich al een hele rij te vormen dus ik was nog even snel naar de wc gegaan en nog twee pijnstillers gepakt. Dit was achteraf gezien misschien niet een goed idee.

In de rij begon ik het al te voelen, misselijk en duizelig alsof ik elk moment flauw zou kunnen vallen. Ik heb het nog vol weten te houden tot ik bij de persoon was die de boarding pass checkt. Ik zei dat ik mij niet goed voelde en de vrouw achter me was Nederlands en kwam ook meteen vragen wat er was. Ik ben toen aan de zijkant van de rij gaan zitten en er kwam meteen iemand aan. Ze vroegen me wat ik voelde en of ik wel wilde vliegen. Natuurlijk wilde ik vliegen! Ik wilde naar huis.

De vrouw is wat water gaan halen en ik mocht als een van de eerste het vliegtuig in. Naast mij zaten ook Nederlandse mensen en de vrouw was geloof ik ook ziek. Ze is ook ergens anders gaan zitten, dichtbij de wc.

Er werd nog eens gevraagd of ik wel kon vliegen en heel eerlijk, hier was ik niet zeker van op dat moment, maar ik had er zo naar uitgekeken om naar huis te gaan, ik zou niet gaan wachten op een andere vlucht. We kregen vertraging doordat er even een dokter moest kijken naar iemand, ik denk de vrouw die eerst in mijn rij zat. Gelukkig waren er twee doctoren aanboort. Toen kwamen ze ook nog bij mij checken en gelukkig zeiden ze dat ik wel kon vliegen. Nog steeds was ik er zelf niet zeker van.

Ik voelde me wat beter tot we ons klaar moesten maken om te gaan opstijgen, het vliegtuig stond nog stil. En toen voelde ik mij heel misselijk, ik pakte snel het zakje waar de deken in had gezeten en ja hoor… ik moest overgeven. Verschrikkelijk, maar gelukkig verder niemand gemerkt. Snel water gedronken en mijn mond gespoeld. Een voordeel was dat ik mij hierna wel weer goed voelde. Ik probeerde wat te slapen, want ik kon mijn ogen niet open houden.

Na een tijdje kwamen ze met eten en de stewardess zei dat ik ook wat moest eten en ik voelde me verder goed dus ik zag het niet als een probleem. Maar dat was het wel, toen ik het eten voor mij had staan kwam de misselijkheid weer terug en ik heb geloof ik drie rijstkorreltjes gegeten voordat ik weer moest overgeven. Het duurde nu wat langer voordat ik me goed voelde deze keer.

Maar het ergste moest nog komen, dat zakje afgeven. Ik voelde me best schuldig dat ze dat moest opruimen, maar ik kon er ook niet mee blijven zitten.

Weer geprobeerd te slapen en ik ben tussendoor best wel wat inslaap gevallen. Volgend probleem, ik had zoveel gedronken dat ik moest plassen en bij al deze vluchten de afgelopen tijd ben ik geen een keer gaan plassen in het vliegtuig. Toch maar gegaan en toen voelde ik weer hoeveel pijn ik in mijn gewrichten had. Maar plassen was zeker een opluchting

Weer geprobeerd te slapen en na een tijdje, toen het al licht was ben ik een film gaan kijken. De eerste was “Jackie” de biografie van Jackie Kennedy na de dood van J.F. Kennedy. Het was wel een leuke film, al is leuk niet de goede omschrijving, maar wel heel vaag. Toen ben ik nog een andere film gaan kijken, een Koreaanse “Vanishing: A Boy…”. Dit was een hele mooie film zou het zeker aanraden al weet ik dat de meeste mensen geen Koreaanse film zouden kijken, toch doen!

Oh ja voor de films ben ik nog eens naar de wc geweest, jaja het word nog wat. Maar ook om mijn tanden te poetsen, ik had gezien dat ze een setje op de wc hadden en dat was toch zeker wel prettig zeg.

Ik begon honger te krijgen en dat is natuurlijk een goed teken. Ze kwamen met het ontbijt en heb eerst voorzichtig naar het eten gekeken en toen dat goed ging heb ik het yoghurtje eerste gegeten en dit ging prima dus toen ben ik ook de rest gaan eten.

Tijdens de vlucht kreeg ik steeds meer pijn in mijn gewrichten, overal, vingers, polsen, schouders, rug, alles.

Het was nog twee uur vliegen en dan zouden we landen dus ik heb nog wat geprobeerd te slapen. Toen het nog een half uur was heb ik de hele tijd naar buiten gekeken, alsof het dan sneller ging ofzo.

En toen gebeurde het, we waren geland! Ik was weer thuis! Nou ja bijna thuis. Ik had de man naast mij gevraagd of hij mijn koffer kon pakken, omdat mij dit niet zou lukken en gelukkig vond hij dit geen probleem.

Natuurlijk moest ik weer door security, maar ze hadden een zelf security check dit was voor iedereen boven de zestien met een Europees paspoort. Je moest dan je paspoort in een gleufje doen en dan kwam er een camera op hoogte en moest je daar naar kijken en als het goed was kon je door.
En toen op naar de bagage band. Ik stond de hele tijd te kijken naar waar de bagage vandaan kwam en toen ik even achter mij keek was daar mijn koffer! Dus ik er snel, voor zover ik snel kon lopen, er achteraan en het ging wat moeilijk, maar het was me toch gelukt. Ik had mijn koffer dus niet gezien, omdat die waarschijnlijk van het stuk kwam dat de koffers er tussen in duwt die al een rondje hebben gehad.

Ik heb de sjaal die ik voor mijn moeder had gekocht om mijn middel gebonden als een strik, want het was Moederdag en ik was het cadeautje. Ik zag mijn moeder al snel staan en ja hoor daar kwamen de tranen al.

Carlien en Anita waren ook mee gekomen om mij op te halen als verassing.

Thuis aangekomen de hondjes weer zien en ik ben gelukkig niet liggend op de grond terecht gekomen alleen zittend. Ook mijn vader begroet na de hondjes en nog naar alle papegaaitjes geweest. Binnen was het versierd met vlaggetjes en ballonnen die zeiden “Welkom thuis”.
Ik heb toen de souvenirs uitgedeeld aan mijn moeder, Ruud en Carlien en toen gingen we naar mijn opa en oma ook met souvenirs. Maar wat ik echt niet had verwacht was dat mijn broer er was met zijn vriendin, dus ja maar weer huilen. Iedereen begroet en weer souvenirs uitgedeeld en alvast wat over de reis verteld.

Ik was ‘s avonds blij om weer on mijn eigen bed te liggen.

Nou iedereen bedankt voor het lezen van al mijn updates en voor het volgen van mijn reis. Het was heel leuk om ieders reactie te zien en ik ben blij dat jullie het leuk vonden om mijn te volgen en te lezen.

Zeker tot mijn volgende reis!